Daar sta ik dan, te wachten bij het stoplicht om over te steken.
Terwijl ik wil drukken op het knopje spot ik een vijftig eurocent muntje, precies in het rondje, op de drukknop van de verkeerspaal. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik het muntje uit het gaatje te peuteren. Ik pak voor de zekerheid mijn sleutelbos erbij.
Helaas mijn sleutels zijn te dik.

Ondertussen steek ik over en bedenk ik manieren hoe ik het muntje er uit zou kunnen halen. Een heel dun mesje, of een magneet, of met de warme lucht van een föhn. Nou wordt dat laatste wel wat lastiger want een stopcontact is niet bepaald voorhanden.
Welke grapjas zou dit gedaan hebben? Het muntje is er uiteraard niet ‘per ongeluk’ terecht gekomen.

Het doet me denken aan één van mijn lievelingsfilms van vroeger, Merlijn de tovenaar.
Een warrige tovenaar met zijn pratende Archimedes. Archimedes is een bijzonder intelligente uil die zijn ‘baasje’ Merlijn regelmatig bespot en vervolgens smadend lacht op een manier dat ik met tranen van het lachen en verkrampte wangen achter blijf. In de film sluit Merlijn vriendschap met de jongen Arthur, die nadat velen hem onsuccesvol voorgingen, het zwaard uit de steen weet te trekken en Koning wordt van het land. Koning Arthur.
Gekscherend denk ik aan het muntje in de verkeerspaal en of dat degene die het muntje er uit kan krijgen dan ook Koning of Koningin van het land wordt?

Drie hele weken zit het muntje in weer en wind geplakt en/of geklemd, vast in de verkeerspaal.
Tot vanmorgen.

Toen ik het knopje in wilde drukken zag ik het meteen. Het muntstuk was eruit!
Wie-o-wie zou de munt hebben weten te bemachtigen… zou Archimedes het weten?

Hebben we tegenwoordig last van fietsbelangst?
Meerdere keren per fietsrit schrik ik me een hoedje omdat ik wordt ingehaald door een fietser.
Zónder aankondiging!
Met name vervelend op een smal fietspad langs een drukke weg.

Eerst dacht ik nog dat het een generatie-dingetje was. Hoe scholieren mij passeerden, zichzelf afzonderend van het verkeer, gekapt met grote koptelefoons of oortjes in. Maar zelfs de ouderen op hun toch al gevaarlijke elektrische fietsen, lijken deze volstrekt logische aankondiging van inhalen op de fiets, volledig aan hun laars te lappen. En het is geen onmacht, want die glimmende fietsbel zie ik aan ieder onaangekondigd stuur prijken.
Zijn we zo in onszelf gekeerd dat we vergeten te bellen? Zijn we vergeten hoe deel te nemen aan het verkeer met de fiets? Of hebben we net als belangst nu ook last van fietsbelangst?

Het lijkt mij in ieder geval een goed idee een awareness campagne te voeren voor fietsers.
“Ben je lekker snel? Denk dan ook aan je fietsbel!”